Bu blog, Türkiye’nin ilk bloglarındandır, 2004 yılında başladı ama bir çok teknik nedenden dolayı 2006’da başlamış gibi görülür.

İşlerimin sıkışıklığına göre zaman zaman az, zaman zaman öok yazım. Amacım emeklilik döneminde daha fazla yazabilmekti.

Baktım bu sabah, 10 Şubat son yazı yazdığım tarih, notlarıma baktım en 70-80 başlık yazmışım yeni yazı fikri olarak, 20-25 tanesine başlamısşım ama bitirememişim. Haftada 2-3 yazıdan ayda 1, 2 ayda bire düşmüş yazılarım.

Neden?

Bu blogun temel amacı gençlere, KOBİ’lere, esnafa, orta kademe yöneticilere deneyimlerimi ve düşündüklerimi aktarmaktır.

Bu insanların büyik bir kısmı, büyük bir hızla (dünyadakinden çok daha hızlı) prekarya sınıfına kaymaya başladı ve büyük bir şvme ile bu devam ediyor.

Girişimclik, tercihten çok mecburiyete evrilmiş.

Hedef okuyucu kitlem artık büyümek, değişmek yerine karınını doyurmaya odaklanmak zorunda kalmış.

İrlanda’da bisikletli kuryelik yapan, hukuk mezunu genç arkadaşım, huzuru orada bulduğu için Türkiye’de avukatlık yapmayı düşünmüyor bile. Ve bunu göz göre göz göre biz yaptık, umutları, hayalleri yok ettik.

Evet dünyanın hali oldukça kötü, ekonomik olarak, siyasal olarak, sosyal olarak. Ama rakamlara bakıyorum Türkiye en kötü.

Hak, hukuk konusunda durum ortada.

Mevcut sistem içerisinde bulunulan durumdan kurtulma çabalarının neler olması gerektiği ortada ama bunun tam aksi iddia edilerek çalışılıyor.

Sosyal ve siyasal yaşamda sürekli kendi söylemlerinle çelişmek, yalan söylemek, tartışmalarda en yüksek ses tonunu kullanıp en çok hakaret edenin kabul gördüğü bir ortam kanıksanmış durumda.

Bütün bunlar benim anlatmaya, söylemeye çalıştıklarımın tam zıddı.

Yönetici yalan söylemez, hakaret etmez gibi şeyleri anlatırken bunu tersini yapanların bütün ipleri elinde tuttuğunu görünce kalemi eline almak zül olmaya başlıyor.

Bıktım artık bıkmaktan.

Yeniden yazmaya çalışmaya çalışıyorum, derken Mehmet Yücel Atış’ın “#MÜDÜR #SAYILARI #AZALACAK” yazısı bana epeydir üzerinde düşündüğüm “Yöneticilik Ölüyor” konusunu hatırlattı ve kalemi elime aldım, bir iki güne yazıp yayınlarım. Bunu söyleyerek de kendimi bağladım.

Teşekkürler parlamaya başlayan güneş, teşekkürler Mehmet Yücel Atış.